Juventus Football Club SpA (znany jako Juventus lub Juve) – włoski profesjonalny klub piłkarski założony 1
listopada 1897 roku jako SC Juventus przez grupę uczniów z liceum Massimo d’Azeglio, grający od 1903 roku
w biało-czarnych strojach. Zespół ma siedzibę we Włoszech w Turynie. Często jest przez to niepoprawnie nazywany Juventusem Turyn.
Juventus jest najbardziej utytułowanym klubem w kraju – ma na koncie trzydzieści sześć oficjalnych tytułów mistrza kraju,
trzynaście Pucharów Włoch i osiem Superpucharów Włoch. W rozgrywkach międzynarodowych zespół zwyciężył dwa razy w Lidze Mistrzów,
zdobył jeden Puchar Zdobywców Pucharów, a także trzy Puchary UEFA oraz dwukrotnie Puchar Interkontynentalny w piłce nożnej.
Początki
Sport-Club Juventus powstał z inicjatywy turyńskich uczniów liceum Massimo D'Azeglio Lyceum 1 listopada w roku 1897[1].
Zmiana nazwy na Foot-Ball Club Juventus nastąpiła w 1899 roku, w 1900 klub został włączony w struktury Włoskiego Związku Piłki Nożnej.
W biało-czarnych koszulkach piłkarze zaczęli grać od 1903 roku. Rok później piłkarze rozegrali pierwszy oficjalny mecz.
Przeciwnikiem było FC Torinese. Mecz zakończył się porażką 0:1. 9 kwietnia 1905 Juventus zdobył pierwsze mistrzostwo Włoch.
W walce pokonał zespoły Milanu i Sampdorii. Za sukcesem klubu stał biznesmen Alfred Dick.
Po zakończeniu I wojny światowej aspiracje Bianconerich wzrosły. Bramki bronił Giacone,
a w obronie pomagali mu Novo (zaliczył występy w reprezentacji kraju) i Bruno. W tym samym czasie Corrado Corradini napisał dla klubu hymn,
który obowiązywał do lat sześćdziesiątych. Giampiero Combi, jeden z najlepszych piłkarzy świata, zadebiutował w barwach Juventusu w roku 1923.
Tego samego roku Edoardo Agnelli, syn założyciela Fiata, został mianowany nowym prezydentem klubu.Drużyna w 1903 roku
Ponieważ Juventus pozyskiwał coraz większą rzeszę kibiców, postanowiono rozgrywać mecze na obiekcie przy Marsiglia Road.
Trenerem Juve został Jenő Károly z Węgier, który wraz z Hirzerem (również Węgier) uzupełnił zdolności Combiego, Rosetty, Muneratiego i Bigatto.
W 1923 roku do użytku oddano nowy stadion. Efektem tej współpracy był drugi tytuł mistrzowski zdobyty w sezonie 1925/26.
Sezon 1929/30 to pierwszy sezon Serie A, w którym udział wzięło 18 drużyn. A już od następnego,
przez pięć lat (1930/31-1934/35) Juventus wygrywał rokrocznie ligę włoską.
W klubie grały takie gwiazdy jak Orsi, Caligaris, Monti, Cesarini, Varglien, Bertolini, Ferrari i Borel,
a trenerem był Carlo Carcano, który prowadził także reprezentację Włoch. W 1936 roku klub skrócił nazwę do Juventus,
a w sezonach 1942/1943 i 1944 nazywał się Juventus Cisitalia.
Po II wojnie światowej
W 1945 klub przyjął obecną nazwę Juventus Football Club. Po zdobyciu piątego z rzędu mistrzostwa Włoch w katastrofie lotniczej
niedaleko Genui zginął Edoardo Agnelli. W roku 1947 prezydenturę objął Giovanni Agnelli. W tym czasie w klubie grały takie sławy jak Parola
i dwójka Duńczyków – Hansen (pierwotnie miał występować w Torino) i Præst. W tym samym czasie w Juventusie grał Giampiero Boniperti,
który zaliczył 664 mecze dla Juve, w tym 444 w Serie A. W 15 sezonach zdobył dla Juventusu 177 bramek
W latach 1950 i 1952 Juventus dołożył kolejne dwa tytuły mistrzowskie. W 1954 roku Giovanni Agnelli zrezygnował z
prezydentury na rzecz swojego młodszego brata, który po odbyciu służby wojskowej w 1955 roku objął stery Juve.
Dzięki Omarowi Sívoriemu (jako pierwszy piłkarz Juventusu otrzymał „Złotą Piłkę”) i Johnowi Charlesowi Juventus wywalczył kolejne 3 scudetta
(1958, 1960, 1961) oraz pierwszą gwiazdkę za wywalczenie 10 tytułów mistrzowskich. Rok 1967 przyniósł kolejne scudetto dla Juventusu.
Prezydentem był już Vittore Catelli. Umberto Agnelli zrezygnował z przewodzenia Bianconerim tuż przed sezonem 1961/62.
Wielkie czasy Juventusu
W 1971 roku prezydentem został Giampiero Boniperti. W następnych 15 latach (1972-87) Juventus dziewięć razy był najlepszą drużyną we Włoszech.
Dołożył też sukcesy na arenie europejskiej i międzynarodowej. Trenerami w tych czasach byli Vycpálek, Parola i Giovanni Trapattoni.
Barwy Juve w tych latach reprezentowali tacy piłkarze jak: Zoff, Scirea, Capello, Cabrini, Causio, Rossi, Gentile, Furino, Anastasi i Bettega.
Włochów uzupełniali obcokrajowcy, m.in.: Zbigniew Boniek, Francuz Michel Platini (zdobywca 2 scudetto, 2 Europejskich Pucharów,
Pucharu Interkontynentalny, 3 tytułów króla strzelców, 3 Złotych Piłek) i Duńczyk Michael Laudrup.
